Hafty płaskie podstawowe
Haft supełkowy (węzełkowy, perełkowy) - znany od XIII wieku, popularny w XVIII - XIX wieku. Powstaje przez umocowanie do tła nitki kilkakrotnie owiniętej na igle, tworząc wypukły supełek.
Hafty płaskie kryjące
Haft ostry - rozpoczyna się go małym ściegiem na szczycie wzoru. Odchodzą od niego ściegi wykonywane na przemian w lewo i w prawo poniżej podstawy poprzedniego ściegu. Zdjęcie 2.
Haft koloński - używany XIII–XVI w. głownie do haftowania postaci;
ściegi jednakowej długości kładzione prostopadle w szeregach ściegów równoległych, wchodzących między nitki poprzedniego rzędu.
Haft atłaskowy – gładko kładziony nitka za nitką ściśle przylegająca, używany do konturów, wypełnienia, wzorów geometrycznych i cieniowania.
Ścieg atłaskowy cieniowany. Pierwszy rząd wykonuje się atłaskiem, a następne wyszywa tak, by początek nowego ściegu znajdował się pomiędzy podstawami ściegów powyżej.
Haft atłasowy - zwykle używano do niego jedwabnych i wełnianych nici o pastelowych, nie jaskrawych kolorach, często w połączeniu ze złotymi nićmi.
Ścieg ościsty wypukły (jodełka układana) - stosowany w celu uzyskania efektów plastycznych i do wypełnienia takich form, jak płatki, liście i romby. Powstaje dzięki haftowaniu od brzegu do brzegu, przeplatających się ściegów ukośnych. Rozpoczyna się pośrodku prostym ściegiem. Nici powinny być ułożone jak najgęściej, by utworzyły gładką powierzchnię.
Listki - lekki, ażurowy ścieg, doskonale nadający się do wypełnienia liści. Wykonuje się go w górę od brzegu do brzegu.
Ścieg płaski - robi się tą samą metodą, co listki, lecz wykonywany gęściej daje efekt bardziej zwarty. Słabiej spleciony, wyszyty w rzędzie, może tworzyć mocny kontur.
Ciąg dalszy nastąpi ...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
UWAGA
Anonimowi nie są publikowani